Osiem dni przed Wielkanocą wierni cerkwi prawosławnej obchodzą bardzo radosne święto, sobotę Świętego Łazarza. Święto poświęcone dzieciom i właśnie dzieci tego dnia noszą na szyi dzwoneczki, które można kupić w cerkwiach i na ulicach.
Rzadko które święto jest obchodzone tak radośnie jak sobota Św. Łazarza. Jest z nim związanych wiele obyczajów przekazywanych z pokolenia na pokolenie.
Sobota na tydzień przed Wielkanocą poświęcona jest świętemu Łazarzowi z Betanii, który został wskrzeszony przez Jezusa cztery dni po swojej smierci. Wydarzenie to opisuje Ewangelia św. Jana. Według niej po wskrzeszeniu Łazarza Jezus udał się do Jerozolimy, gdzie ogromna masa ludzi uroczyście go powitała niosąc w dłoniach gałązki palmowe. Dziś zamiast palmy w cerkwiach się błogosławi gałązki wierzby i dlatego w Serbii dzisiejsze święto ma jeszcze jedną nazwę Vrbica, (wierzba – vrba).
Zgodnie ze starym obyczajem dzieciom się daje gałązkę wierzby jako symbol młodości, odradzającego się życia, a także w celu odegnania zła i chorób. Wierzba w zastępstwie palmy zapewne nie została wybrana przypadkowo, bowiem już starzy Słowianie przypisywali jej takie właśnie właściwości.
Vrbica to święto dzieci. Do II wojny światowej było ono obchodzone jako święto szkolne. Dzieci szczególnie się cieszą z dzwoneczków zawieszonych na tasiemce w kolorach flagi serbskiej, które kupują im rodzice. Dzwoneczki i ich dzwonienie są symbolem zwycięstwa życia nad śmiercią, jak w przypadku wskrzeszonego Łazarza, ale też symbolizują zmartwychwstanie Jezusa Chrystysa. Są też symbolem pozdrawiania Jezusa.
Według zwyczaju w tym dniu dzieci ubiera się w świąteczne ubrania i pozwala się im cieszyć, psocić i bawić cały dzień.
W niektórych regionach zachował się zwyczaj procesji, w której uczestniczą panny ubrane w najładniejsze stroje. W takim pochodzie dziewczęta idą od domu do domu śpiewając. Gospodarze ich witają i składają symboliczne dary.
